Senin, 27 Desember 2010

Dialog Drama Basa Sunda Judul : Kalung Berlian
Peran:
1. Loisel
2. Nyi Loisel
3. Juragan Mentri George Ramponneau
4. Istri Juragan Mentri George Ramponneau
5. Nyi Forestier (Nu diijeuman perhiasan)
6. Nyi Matilda (Tukang Butik)
7. Pulisi
8. Tukang Iklan
9. Babaturan Loisel
10. Latar
Latar :
Aya hiji wanoja ngaranna Anne.Manéhna téh salahsaurang wanoja anu nya ngora nya hadé rupa, tur pikayungyuneun deuih, ngan hanjakal, sasat goréng milikna baé, bet dikadarkeun jadi anak pagawé. Teu maskawin, teu cita-cita, sumawonna dipikawanoh, diajénan, dipikahéman tur dipileuleuheungkeun ku nu gandang tur beunghar mah; nya teu bisa majar kumaha, ukur sadaya-daya wé basa dikawin ku pagawé leutik ti kantor Déwan Atikan anu ngaranna Loisel. Ayeuna ganti ngaran jadi Nyi Loisel.
Nyi Loisel hirupna basajan, taya bangsana nyenangkeun manéh; ngan orokaya teu bagja, cara ilaharna golongan manéhna; tuda lain sasaha, pira wanoja ti golongan cacah kuricakan; enya gé laluis tur laluwes tapi da heureut deuleu pondok léngkah, ukur bisa cameubleu di imah.
Nyi Loisel teu weléh nguluwut marungkawut, awahing ngarasa diteungteuinganan, da cék pikirna pantesna mah hirupna téh binarung kasenangan. Ari di imah éstuning lieuk euweuh ragap taya, rét ka kénca rét ka katuhu téh ukur bilik nu geus buruk, korsi réyod tur paparabotan butut.
Hiji mangsa, wanci sareupna, salakina balik mani hariweusweus bari ngagigiwing amplop badag.
Loisel : “Tah, …keur Nyai.”
Nyi Loisel : …. Nangis…
Loisel : “Hih, ari Nyai, panyana téh rék bungah. Nyai téh kapan tara ka mamana. Ayeuna meunang kasempetan, tur langka deuih kasempetanana gé. Hésé béléké Akang meunang ieu ondangan téh. Batur mah harayang, da puguh nu diondangna gé lain jalma joré-joré. Sok wé sebutan tibang sabaraha urang nu meunang ondangan sarupa kieu. Geura, di ditu mah urang bisa patepung jeung sakumna bangsa ménak.”
Nyi Loisel : “Na majar kudu kumaha ari meunang nu kitu?”, “Nya naon atuh nu kudu dipaké?”
Loisel : “Kapan aya baju nu ku Nyai dipaké basa urang lalajo sandiwara téa geuning. Katingalina ku Akang mah kacida kéwesna…”
Nyi Loisel : “ Ah…, henteu.”
Loisel :, “Urang ka Matilda geura, yu. Sabaraha nyah pangajina papakéan nu pantes téh? Nu basajan wé, nu sakirana bisa dipaké jang acara séjénna?”
Nyi Loisel : “Duka atuh sabaraha-sabarahana mah. Ngan ku kira-kira mah moal kurang ti opat ratus franc.”

Loisel : “Heug atuh. Ku Akang Nyai rék dibéré duit opat ratus franc. Kahadé sing bisa milih nu alus bajuna.”

Latar : Saenggeus Nyi Loisel dibéré duit, manehna geuwat muru ka toko butik Matilda rék mesen baju. Di toko butik Matilda :
Nyi Loisel : “ Nyi Matilda…, Numananya baju nu pantes kanggo kaondangan Juragan Mentri ?”
Nyi Matilda : “ Ieu, nu saé mah…, bahana sutera asli ti Cina”
Nyi Loisel : “Oh…. Tapi sabaraha pangaosna?”
Nyi Matilda : “Mung…. Tilu ratus tuju puluh lima franc.”
Nyi Loisel : “Sabaraha lami anggeusna ?”
Nyi Matilda : “Tilu dinten gé tos réngsé.”
Nyi Loisel : “Omatnya sing saé!....”
Nyi Matilda : “Sing percantenlah ka abdi!.”
Latar : Geus deukeut kana poéan pasamoan, Nyi Loisel katémbongna kalah alum tur beuki guligah baé. Ari pibajueun téa mah geus méh anggeus dikaputna. Dina hiji peuting pok salakina nanya
Loisel : “Aya naon deui Nyai? Geus aya kana dua tilu poéna Nyai katénjona teu cara sasari?”
Nyi Loisel : “Asa teu pararantes ari taya perhiasan hiji-hiji acan mah. Teu emas, teu inten. Rék kumaha alus katénjona. Asana mani nyirikeun teuing taya kaboga téh. Lah, asa leuwih hadé tong tulus baé ka ditu téh.”
Loisel : “Kembang-kembang atuh tapelkeun. Dina usum kieu mah geura pantes téh kacirina mun kembang dijieun papaés. Ku pangaji sapuluh franc gé Nyai bisa maké dua tepi ka tilu kembang eros nu aralus.”
Nyi Loisel : “Lah, …barina gé aréra teuing pagilinggisik jeung istri nu baleunghar bari jeung dangdan teu maké perhiasan sasiki-siki acan.”
Loisel : “Na urang téh belet kabina-bina! Kapan aya Nyi Forestier. Geura ku Nyai tepungan pikeun nginjeum perhiasan. Geus wanoh ieu.”
Nyi Loisel : “Aéh, enya!” pokna. “Na mani teu kapikir nya.”
Latar :
Isukna manéhna nepungan baturna téa ka imahna, terus ngadongéngkeun naon nu keur karandapan.

Nyi Loisel : “Nyi Forestier, kuring butuh perhiasan pikeun nyumponan ondangan pa Menteri”, “Kuring kadieu seja rek nginjeum ka anjen”

Nyi Forstier : “Sok wé milih nu mana, Nyi.”

Nyi Loisel : “Nu ieu we, kalung berlian, mani alus pisan…”, “ Nuhun pisan.. Nyi, ké ,lamun enggeus rék geuwat dibalikeun deui”. “Teu nanaon mun nu ieu? Nu ieu wungkul?”

Nyi Forestier : “Hih, atuh pék baé. Piraku teuing dikorétkeun.”
Latar :
Cunduk kana waktuna pasamoan téa. Teu wudu Nyi Loisel tinemu jeung kabagjaan. Éstu panggeulisna, luis tur luwes, komaraan, amis budi tur hégar. Sakur lalaki nu aya di dinya kabéh neuteup ka manéhna, ngajak pancakaki, tur hayang wawanohan. Sakabéh anggota Kabinét nu sarumping pada-pada ngajak ngawalsa ka manéhna. Dalah Juragan Menteri Atikan gé mani rét deui rét deui.
Babaturan Loisel : “Ngiring bingah Pa Menteri, Bu Menteri”
Juragan Menteri& Istri juragan Menteri : “Nuhun,..”
Loisel : “Ngiring bingah Pa Menteri”
Juragan Menteri : “Nuhun”. “ Loisel, … anjeun bagja boga pamajikan geulis….”, “kahade,… sing at-ati bisi aya nu ngécéng!”
Loisel : “Hatur nuhun, Pa Menteri”, “Mugia abdi sing tiasa ngajagina.”
Istri Juragan Menteri : “ Duh…, mani sae kalungna…”
Nyi Loisel : “Hatur nuhun, ah mung sakieu-kieuna Bu…”
Juragan Menteri : “ Loisel, … sok tong asa asanya!”, “ sok sing bebas!..”
Istri Juragan Menteri : “ Mangga, dileueut atuh…”
Loisel & Nyi Loisel : “Hatur nuhun….”

------ Nyi Loisel ngobrol jeung Ibu Menteri----------
------Loisel jeung babaturannana ----------------

Babaturan Loisel : “Geulis pisan euy, pamajikan manéh téh”
Loisel : “Saha heula atuh,…salakina kasép ogé, nya?”

Latar :
Manéhna Jigrah, bungah, bungangang, lat poho di kalaipan. Teu rék kitu kumaha, mungguh geus hasil ngararasakeun berekahna kageulisan, éstu laksana tinemu bagja. Bagja anu pohara meunang pangajén ti balaréa. Sakabéh pamuji, sakur harepan nu nguniang katut kabagjan harita ku manéhna karasa éstuning gembleng tur pohara ni’matna.
Pésta kakara lekasan kajanarinakeun kira tabuh opatan. Salakina mah ti tengah peuting kénéh gé geus lelenggutan dina patamuan leutik, dibaturan ku lalaki tiluan nu pamajikanana pada-pada saruka bungah anu pohara.Geu kitu manéhna ngajak balik da bisi katingalieun ku kaom istri séjénna.
Nyi Losel : “ Kang, hayu ah urang balik!”
Loisel : “Hayu atuh.”
Latar :
Duaan nalikreuh tepi ka imahna, awakna ngadégdég katirisan. Gap kana simbut nu ngarungkupan pundukna, dilaan hareupeun kaca, sasat nyacapkeun kabungahna harita. Ana kocéak téh Nyi Loisel ceurik.
Nyi Loisel : “Aduh Akang,…kalung téh leungit” …
Loisel : “Ku naon, Nyai?”
Nyi Loisel : “Aduh, ieung… Gusti… kalung Nyi Mas Forestier téh murag sigana mah.”
Loisel : “Baruk leungit? Piraku. Ah, pamohalan!”
Latar :
Jung salakina indit ka kantor pulisi.
Loisel : “ Pa, abdi lapor, pun bojo téh ical kalung berlian.”
Pulisi : “Sok, tulis di berita acara kehilangan”
Loisel : “Mangga”
Latar :
Masang iklan dina koran gé dilakonan, bari diémbohan yén sakur nu manggihan baris diperesénan. Pokona mah satékah polah metakeun tarékah susuganan barang téa kapanggih deui.
Loisel : “Pa, abdi bade mang iklan di koran”
Tukang Iklan : “ Iklan naon?”
Loisel : “ Iklan kaleungitan kalung berlian, jeung sebutkeun yén sakur nu manggihan baris diperesén”
Tukang Iklan : “ Mangga”
Latar :
Tepi ka saminggu, wéléh taya hasilna kokotéténgan téh. Tepi ka hiji kaputusan Loise rek ngagantian . Cepuk wadah kalung téh dibawa ka tukang perhiasan anu ngaranna natrat di dinya. Di hiji toko di Palais-Royal, teu burung aya kalung berlian anu teu dipiceun sasieur jeung nu leungit téa.
Loisel : “Pa, kalung anu wadahna jiga kieu mésérna ti dieu? “
Tukang perhiasan : “Leres, pangaosna opat ratus rébu franc”
Loisel : “Tong sakitu atuh….”:
Latar :
Sanggeus adutawar, éta kalung téh bisa dibeuli ku pangaji tilu puluh genep rébu.
Ka nu dagangna, maranéhna neneda sangkan éta kalung tong waka dikaluarkeun jero tilu poé mah. Loisel boga dalapan welas rébu franc titilar bapana. Kakuranganna mah deuk nginjeum baé.
Nya terus manéhna nganjuk ngahutang. Sarébu franc ti si ieu, lima ratus franc ti si itu, lima louis ti nu ieu, tilu louis ti nu itu. Trét nanda kuitansi, pok ngedalkeun jangji, sok nampa duitna ti nu tukang rénten katut sakabéh nu ngahutangkeun duit ka manéhna. Éstuning lahlahan, dalah cék saréatna nékad, da puguh rumasa can kaerong kumaha naurna. Geus kacipta beuratna jaga, awak ruksak batin gering. Nya dina kaayaan kitu manéhna indit ka toko perhiasan pikeun meuli kalung anyar téa, golosor duit nu tilu puluh genep rébu franc téh dibayarkeun.
Nyi Loisel masrahkeun éta kalung ka Nyi Forestier.
Nyi Loisel : “ Punten Nyi, nembe tiasa masrahkeun ayeuna”
Nyi Forestier : “Sugan téh rék mulangkeun gancang-gancang, da kapan di dieu gé sok perelu.”
Latar :
Nyi Loisel sadar yén geus wayahna kudu ngarandapan hirup susah. Satékah polah manéhna milu ripuh, tisuksuk tindungdung. Puguh wé hutang salaput hulu téh kudu ditaur. Manéhna geus nawaétu hayang ngalunasan. Babu dititah balik, imah pindah, tepi ka nyéwa rohangan leutik anu hateupna rupeuk minangka padumukanana.Ti harita manéhna ngalaman héséna ngurus rumah tangga, kapaksa kudu daék digawé di dapur. Pon kitu deui salakina, digawé unggal soré, ngurus kas sawatara sudagar, tepi ka peuting téh sok meunang lima sous sakaca.
Hirup kitu téh aya kana sapuluh taunna……………
Jangkep sapuluh taun kabéh hutang téh kabayar.
Ayeuna mah Nyi Loisel téh katémbong geus kolot.
Poé Minggu, basa manéhna keur leuleumpangan di Champ-Elysées minangka hiburan ahir minggu, katémbong aya awéwé. Barang disidik-sidik, horéng Nyi Forestier, masih ngora kénéh, geulis kénéh, pikayungyuneun kénéh. Nyi Loisel ngarandeg sajongjongan. Naha wawuheun kénéh kitu ka kami? Ah, piraku teuing pohoeun. Hutang geus lunas ieuh, ah, deuk didongéngkeun wé naon nu karandapan téh. Ongkoh naon salahna?
Nyi Loisel : “Geuning Nyi Forstier ieu téh.”
Nyi Forestier: “Euh, punten, dupi Aceuk téh nu ti mana téa? Henteu kasamaran mah, Ceuk?”
Nyi Loisel : “Apan abdi téh Anne Loisel téa. Émut kénéh?”
Nyi Forestier: “Aéh-aéh, geuning Anne. Na mani pangling kieu?”
Nyi Loise : “Nyéta atuh ti barang tepung harita téa kuring ngarandapan pangalaman anu pohara beuratna, tur kabéh alatan Nyai…”
Nyi Forestier: “Alatan kuring? Ké, ké, kumaha téa?”
Nyi Loise : “Inget kénéh teu kana kalung berlian anu diinjeumkeun ka kuring basa rék ka pésta Commissionér téa?”
Nyi Forestier: “Oh, enya. Puguh wé inget kénéh.”
Nyi Loise : “Tah, saenyana mah éta kalung téh leungit.”
Nyi Forestier: “Leungit kumaha? Kapan harita gé geus dipulangkeun deui.”
Nyi Loise : “Enya, ari mulangkeun téa mah. Tapi nu dipasrahkeun ka Nyai téh saenyana mah kalung anyar nu teu béda ti nu diinjeum, minangka gagantina. Nya, pikeun mémérés risikona kuring kadua akangna perelu waktu sapuluh taun. Kabadé meureun da puguh keur kulawarga kuring anu sakieu taya boga mah ngumpulkeun waragad sakitu téh teu babari. Tapi keun lah, da geus kajadian, tur kuringna gé geus ihlas satemenna.”
Latar :
Sajongjongan mah Nyi Forestier kalah olohok mata simeuteun.
Nyi Forestier: “Jadi, Nyai téh tepi ka meuli kalung berlian pikeun ngagantian kalung kuring. Kitu?”.“Enya. Naha teu katara kitu? Padahal mah ukur mirip baé nya.”. “Gusti! Deudeuh teuing Anne! Kapan anu baréto diinjeumkeun téh kalung palsu. Pangajina gé moal leuwih ti lima ratus franc!”
(copas)

GOOOOLLLL

Carpon Wasta Ai

HARORÉAM ari kabagéan kelas beurang bari pelajaran pamungkas téh, sok tunduh. Bubuhan mun di imah mah jam sakieu téh keur istirahat. Tong boro kuring, dalah murid gé katémbongna bangun nu geus carapéeun. Aya sababaraha murid nu katénjo kalah ka heuay waé bangun nu tunduh, jadi teu pati dariangajartéh. Mun bisa nawar mah wayah kieu téh mending ngampar samak. Tuluy gogoléran ber­ja­maah jeung murid di kelas, bari lalajo tim sépak bola Maung Bandung tanding jeung tim sépak bola séjénna. Astagfirulloh nga­don ngalantur.

“Bu, uih nya, sakedap deui maén!” cék Kurniawan nu diuk di bangku pangtukangna.

“Muhun, Bu!” nu lianna mairan.

“Éhh… teu tiasa, lalajo mah tiasa iraha deui, sok kerjakeun heula tugasna!”

“Atuh Bu, ku Pa Ridwan mah sok diuihkeun!” Kurniawan keukeuh.

“Nu goréng mah tong diturutan, barina gé penting mana lalajo maén bal jeung diajar?”

Barudak jempling.

“Aya nu teu ngartos Kurniawan, éta deuih nu séjénna?” kuring ngahaja malik nanya keur mindahkeun jejer caritaan.

“Nomer tilu Bu, maksadna naon?” Agus nu sabangku jeung Kurniawan ngacung.

“Aya nu nyaho maksudna?” ngahaja malikkeun deui patalék­an ka barudak téh, sangkan araktif di kelas.

Siti nu diuk panghareupna ngacung.

“Sok Siti!”

Mani capétang ngajéntrékeun maksud soal nomor tilu, abong murid pangpinterna.

“Nya leres, saé Siti!”

“Kumaha Agus, ngartos?”

“Ngartos Bu!” témbal Agus bari unggeuk.

“Sok kerjakeun deui, mun aya nu teu ngartos taroskeun deui!”

Saha jalmana nu embung lalajo tim karesepna maén, kaasup kuring. Haté mah bati kumejot hayang lalajo béntang lapang idola kuring ngasupkeun bal.

“Bu, wios ngerjakeun tugasna bari ngupingkeun radio?” Nurdin nanya.

“Muhun Bu, béh sumanget!” Kurniawan mairan.

Kuring ngahuleng sakedapan, bet ras inget ka jaman SMA, ari boga kahayang teu dicumponan ku guru téh sok jadi ngéwa, ka dituna sok horéam ngiluan pelajaranna, nu antukna bolos.

“Sok asal ulah ribut, jeung tugasna dikerjakeun sing bener!”

“Asyik, thank you Bu guruku yang cantik!” Murid meni sarurak bangun nu barungah. Kabeneran atuh da murid jeung guru téh karesepna sarua pisan, lalajo maén bal. Ngan murid mah teu arapaleun, yén kuring téh sabenerna mah bobotoh Maung Ban­dung. Dina apaleunna kuriak asa dipangmeunang­keun. Ka­tangén sababaraha murid ngaluarkeun hapé, narapel­keun hédsét kana ceuli. Abong geus canggih jaman ayeuna mah, ngadéngé­keun radio gé bisa dipésakan. Guru gé éléh ku gaya murid jaman ayeu­na mah, kawantu ampir kabéh baroga hapé.

Jep kelas ngadadak jempling. Duka jempling ngerjakeun soal duka keur ngadaréngékeun pertandingan sépak bola. Kuring nyam­peurkeun murid nu maraké hédsét, bisi ngadon ngadéngé­keun wungkul ari tugasna teu dikerjakeun. Rét kana jam nu meulit na pigeulang, kana balik sajaman deui leuwih. Mun diitung-itung pas tepi ka imah pertandingan réngsé, moal kabagéan lalajo. Moal bisa neuteup geugeut manéhna.

“Goool….!!!” keur jempling barudak sarurak

“Bu, gol Bu, ku Arifin!” haté ngilu bungangang bari asa nyé­rédét ngaran éta pamaén disebut.

“Ssssst… muhun, muhun, atos sok kerjakeun deui tugasna, mun ribut waé ku ibu dicandakan geura hapéna!”

Arifin ngasupkeun deui, hébat anjeun téh. Lain ngan saukur jadi béntang lapang tapi bentang haté kuring. Asa aya nu ngadorong, awak ujug-ujug leumpang nyampeurkeun kantor TU. Kasampak kabéh pagawé TU jeung sababaraha guru keur lalajo babaréngan, bari sarua deuih ngadon sarurak. Bener ari geus dibéré pangaresep mah gedé kakuatanana. Teu budak teu kolot, teu di mana teu di mendi, balolotot di hareupeun tipi lalajo maén bal.

“Bu, nonton heula Maung Bandung, ramé geura, tos hiji-kosong?” cék Pa Ridwan, guru bahasa Inggris, kuduna mah keur ngajar jam sakieu téh.

“Mangga, ieu mung badé nyandak cai!” pok téh tambah éra padahal hayang ningali siaran ulang Arifin ngasupkeun bal. Katémbong Arifin mani parigél ngulinkeun bal najan lawan terus ngincer ti ….

“Bu, seneng deuih?” Pa Ridwan nanya bari nyampeurkeun ka lebah kuring.

“Lumayan, Pa!” témbal téh pondok bari gura-giru muru deui ka kelas, bisi barudak kalah garandéng jeung teu ngerjakeun tugas. Méméh asup kuring noong barudak tina kaca. Sababa­ra­ha murid diukna parindah ka nu baroga hédsét, mani pada me­tot bari raéng nyebut, hidup Arifin! Hidup Arifin! Aya nu nga­geter dina haté ngadéngé éta ngaran pada nyebut.

Barang kuring asup, kelas jempling barudak dariuk deui dina bangkuna séwang-séwangan.

š{›

“Masa depan Ari masih kénéh jauh, Ari mah pan ku Mamah jeung ku Papah rék di kuliahkeun!” Papah unggeuk ngayakin­keun omongan Mamah.

Kuring bati ngeluk tungkul diomongan kitu téh, bari haté norowéco. Arifin panyileukan urang téh ngan saukur patamor­gana.

“Ari, di kampus engké bakal loba lalaki nu leuwih kasép, berpendidikan, jeung beunghar batan Arifin, nu ngan saukur tukang kuli pabrik, rék di kamanakeun atuh harga diri kulawarga urang, mun boga minantu ka kuli pabrik!” aya nu nan­ceb, peurih karasana kana haté.

“Mamah yakin, Ari bakal kaduhung mun terus deukeut jeung éta lalaki” Mamah bangun nu teu capé nyeuneuan haté kuring sangkan ngajauhan Arif.

“Mah…”

“Masa depan Ari bakal cerah, mun Ari nurut kana kahayang Mamah jeung Papah!” biwir mani asa hésé rék ngabéla, ngadon kapiheulaan ku cimata. Naha atuh kuring bet dipanggihkeun jeung manéhna lamun rék dipisahkeun? Naha geuning harga diri bét leuwih luhur ajénna batan kakuatan cinta? Naha di dunya bet aya nu ngabédakeun antara nu beunghar jeung nu miskin, apan hareupeun Alloh mah kabéh gé sarua. Naha, Mah.

“Jung ayeuna mah geura siap-siap, pan isukan rék indit, tong mikiran deui éta lalaki, rugi!”

Haté kuring ancur burakrakan, sabab kudu ninggalkeun ieu lembur, nu loba ngaguratkeun carita kuring jeung Arif, carita cinta nu ngalémbéréh na palataran sukma.

Ari jungjunan hate Akang, poé Minggu Akang maénbal di lapang desa, lalajo nya geulis! Hapé ku kuring digalentoran, diceung­ceurik­an.

Euweuh gunana dijawab gé, ngadon nyodorkeun jurang nu ngalungkawing antara harepan jeung kanyataan. Akang, Ari moal bisa deui lalajo Akang maénbal, Ari bakal ninggalkeun ieu tempat, ninggalkeun sagala impian urang salila ieu, hampura Kang, hampura…

Najan karasa beurat suku mah laju ngaléngkah, naratas kahirupan najan matak nyarugak kana haté. Di ieu kota, kuring mimiti muka kahirupan anyar keur impian kulawarga sangkan jadi PNS. Bener pisan ceuk Mamah jeung Papah, yén di kampus loba lalaki ti sa-Indonesia, malah luar nagri nu leuwih beunghar, kasép, berpendidikan batan Arif. Tapi naha éta rébuan lalaki téh euweuh hiji gé nu bisa mupus gurat duriat kuring ka Arif. Najan ku kuring geus sababaraha kali dipohokeun, sakali kuring mohokeun sarébu kali kuring inget. Runtuyan carita mangsa lawas narémbongan unggal rénghap, lir pilem nu diputer dina kongkolak panon.

Tilu taun ti éta, kuring kakara apal ti babaturan salembur nu kuliah ka ieu kota, yén ti saprak kuring indit Arif kagegeringan, nepi ka sababaraha kali asup ka rumah sakit. Malah geus sababaraha kali, saban manéhna cageur neangan kuring ka ieu kota, bari teu apal alamatna. Da kulawarga kuring mah maenya teuing méré alamat kuring ka manéhna. Apan ngahaja kuring dikuliahkeun jauh téh, sangkan pegat jeung manéhna.

Euweuh gunana, Rif, urang panggih gé, ari duriat urang moal ngajangélék mah, kalah ka nguyahan deui karaheut nu teu cageur-cageur. Mending pajauh bari nyawang ngalémbéréh­na duriat urang ka lebah mana, susuganan eunteup di hiji panyi­leukan urang.

Geus lima taun urang teu panggih, tapi anjeun tetep hirup dina haté kuring, lir mustika ati nu nyaangan peténgna haté. Najan raga pajauh tapi haté tetep padeukeut, pada-pada cuma­rita katresna séwang-séwangan.

Ayeuna impian kulawarga kuring geus tinekanan. Kuring geus jadi PNS di hiji SMA di ieu kota, bari ngeureuyeuh kuliah S2. Impian anjeun gé nu hayang jadi béntang lapang geus tinekanan. Tangtuna éta téh ladang kapeurih jeung katulaténan anjeun salila ieu. Kuring remen ningali anjeun dina layar tipi, padah ngagorowokan, padah muji, pada…..

š{›

“Goool…!!!” koréjat asa kagareuwahkeun.

“Bu, Arifin ngalebetkeun deui!” haté bungangang, kontan kuring ngodok hapé dina pésak, tuluy mencétan tombol: Hatur nuhun, dua goalna! Geus nyieun éta kalimah langsung dikirimkeun ka nomor08522222xxxx, nomer manéhna baheula. Teu ngaharepkeun jawaban, sabab SMS-na gé pending.

Rét kana jam nu meulit na pigeulang, jam satengah lima soré. Sapuluh menit deui jam pelajaran rengsé, hartina pertandingan gé rengsé. Acara penting katinggalkeun, tapi teu pati hanjakal sabab mélaan acara nu leuwih penting. Ayana murid jadi bagian tina hirup kuring. Gandéngna, seurina, baongna jadi pangupa jiwa enggoning nyukcruk pait peurihna kahirupan.

Barudak mani raéng ari nyanghareupan waktu balik mah.

“Kempelkeun tugasna!” ningali murid geus maréréskeun bukuna.

“Bu aya nu teu acan kapendak waleranana?” Nurdin mukaan kénéh sababaraha buku sumber.

“Teu kedah kapendak sadayana, nu penting mah ngartos!” témbal téh bari nyokotan lembar jawaban nu dikumpulkeun ku murid.

“Bu, atosan maénbalna!” Kurniawan nyoplokkeun hédsét.

“Horééé… Maung Bandung meunang euy!!” barudak surak.

Kuring seuri, bari ngodok hapé nu karasa ngageter.

Klik, message dipencét.

Sami-sami Umi, dua goalna kado tepang taun kanggo istri Abah nu satia.***

Carita Pondok Enang Rokajat Asura

Kuring teh kudu kawin, memang geus pada apal. Geus nyarahoeun ngarah teu saumur-umur jadi bujang bulukan cenah ceuk Ema mah. Deuh … rek kawin, cekeng ngageuhgeuykeun diri sorangan. Mun tujuanana ngarah teu jadi bujang bulukan, wajar jeung pantes mun nu kaimpleng ukur oyagna ranjang, sepre weuteuh, guguling hirup jeung lalampahan ka nagri implengan nu tas wates wangena. Terus unggal peuting nepi ka isuk-isuk aya bukti dina sepre keur pintonkeuneun ka mitoha. Lebah dinya ngan ukur manggihan dua alesan, naha manehna nu peutingna sare jeung kuring masih weuteuh atawa urut batur. Teu jadi sual naha rek kajadian peutingan kahiji, kadua, katilu, kaopat … teuing rek peuting nu ka sabaraha. Heueuh mun tea mah kawinna kuring ku alatan nu kararitu, ku alatan simbol-simbol dunya, asa teuing ku leutik nu ngaranna dunya. Biheung ngan ukur meunang peunteun enol mun disaring ku saringan agama mah.

Kuring teh kudu kawin, memang geus pada apal. Meureun ngarah kuring jadi lalaki langit lalanang jagat. Ngarah engke boga anak, hiji … dua … tilu, teuing rek sababarha teu jadi masalah. Nu penting asal boga budak. Boga turunan nu rek neruskeun garapan nu can anggeus kapigawe. Nepi ka hiji waktu kuring nombro, cicing di panti jompo, terus manehna nu masih keneh halabhab ku kaayaan teh maen serong jeung tatangga atawa jeung tukang kiridit nu unggal minggu sok ngulampreng ka hareupeun imah. Heueuh, mun kawin bari tungtungna ka dinya, asa teuing ku bangga. Heueuh, bangga ninggalkeun budak nu soleh dina waktuna kuring geus nombro tapi oge bangga lamun kudu mere kasempetan keur pamajikan nyieun laku maksiat gara-gara umur kuring jeung manehna ganjor kacida.

Kuring teh kudu kawin, memang geus pada apal. Tapi waktu ditanya saha panganten awewena, geuningan bet ngabigeu. Boa-boa panggung teh ukur pepedut, ngeungkeungna degung ukur angin, sabab sketselna ngan saukur dahan-dahan garing. Tamu nu sami rawuh ngan tungkul teu wani ningali beungeut. Waktu gedong tempat resepsi dibuka, para tatamu teh narangtung ngaleut laleumpang ka hareup siga sireum nu ngantay panyangkana di hareup aya gula keur lamotaneun. Geura sok pikiran, naon pijadieunana, kumaha pibalukareunana mun nu dipaksa kudu kawin ku alatan sieun jadi bujang bulukan, mun can aya panganten awewena tangtuna ukur dongeng-dongengeng keur ngabobodo budak cengeng.

Nu matak samemeh jadi pesta, sok gancang datang ka dieu jungjungan, nangtung di dieu, Sing deukeut sing geugeut. Teu nanaon antep sakeudeung tatamu nu keur anteng tarungkul, ngarah engke waktu tanggah katingal calawak kaget, sabab geuningan anjeun jungjunan pupujaning ati kuring geus nyampak di gigireun. Bae kapan hukum alam ge geus mere palajaran ka urang, satungtung panon poe meletek ti beh wetan kapan jelas euweuh nu mustahil. Keun antep sina saroak, ngoceak, awur-awuran siga daun jati mangsa katiga tea geuningan. Keun engke mun anjeun yakin geus aya di gigireun, kuring rek nangtung dina tempat nangtungna MC ayeuna, urang biantara. Meureun kieu cekeng teh:

“Hadirin nu sami rawuh dina ieu acara, nepangkeun ieu calon pun bojo, Nurani. Ngahaja sanes milih Tuti margi tina ratusan Tuti teu aya nu apaleun saha ari kuring. Oge sim kuring teu milih Susi, sabab saukur-ukur nepangan Susi nu apal kalahka batur lain diri sim kuring. Mangga nyanggakeun ka sim kuring sakalih, sing tiasa ngojayan kahirupan bari cacap meuntas ka basisir nu jadi tujuan.”

Tah kitu jungjunan biantara Akang teh. Mugia anjeun rengat galih, mun dina panungtungan nyarita rek ngenalkeun di mana urang tepung, naon nu matak urang bisa ngahiji. Sok sanajan teu pati galib jeung kalolobaan acara walimahan, kajeun teuing, sabab kapan dina hiji mangsa mah nu ngaranna teu galib teh eta pisan jalan nu lempeng tea.

***

Eta-eta kalahka ngalamun. Ieuh hirup mah teu cukup ku ngalamun, tapi kedah bari sareng prakna. Mun hayang jadi guru, kudu prak sakola guru, sabab lamun ukur ngalamun komo bari teu ngiring ujian guru, na iraha bisa jadi guru.” Ema ngagorowok ti patengahan waktu ningal kuring keur anteng ngalamun. Enya, puguh lucu kapalay anjeunna teh. Maksa nitah kawin ayeuna-ayeuna, tapi unggal nyodorkeun awewe, basana teu panuju bae. Cing cenah neangan teh anu bener, ngarah kami tenang ninggalkeunana.

Waktu mawa Imas, anak bandar jengkol di Pasar Dangdeur, ema ukur keom. Pedah eta buuk Imas tukung. Majarkeun teh teu panuju, maenya piminantueun ema turundul siga hayam sesa macokan. Padahal kuring mah geus pol ka manehna teh, lian ti moal era mamawa da puguh beungeutna mah geulis, jaba kapan nyakola. Sanajan teu rengse jadi sarjana kaburu kagembang ku dagang, asana pikeun batur hirup mah manehna geus moal matak nguciwakeun. Pareng mawa Dedeh, urang Jatayu. Ema keukeuh mugen ukur keom jeung teu mere budi. Pedah eta waktu barangdahar kadenge ceplakna. Basana teh digoreng-goreng oge urang teh turunan menak, kumahaeun teuing benduna uyut Suryaningrat, boga buyut daharna ceplak. Waktu dibejakeun ka manehna, jetetet Dedeh baeud. Majarkeun, na usilan teuing, biwir-biwir didieu naha make kudu dimasalahkeun. Bolay deui bae ahirna mah.

Waktu panceg umur kueing 35 taun bari can jelas iraha rek kawin, malem minggu ngan cicing di imah da puguh teu boga kabogoh, ema katingal siga anjing tutung buntut. Saminggu ti harita tara-tara ti sasari. Haji Maslan nepungan, ngajak ngbrol bari sagala ditanyakeun. Dakuna mah hayang dipangomeankeun telepisi cenah pedah gambarna sireuman. Teuing apaleun ti saha kuring sarjana elektro. Tapi waktu dititah dibawa telepisina, basana teh engkin bae cenah. Nya ahirna wakca boga bibit, payus jeung Gagan mah cenah.

Song mikeun potret, budak ngora kakara tamat SMA. Geulisna mah geulis, make tiung, jeung sorot matana mah sorot budak bageur. Tapi waktu pirajeunan ngulampreng ulin ka imah Haji Maslan tea, euleuh geuningan aya ku wanian. Jaba ti noroweco ngajak ngobrol, tungtungna nanyakeun naha geus boga imah atawa acan, sababaraha gajih ayeuna. Kuring ukur nyenghel, asa nararingnang puguh ge. Kakara tepung geus wani nanyakeun nu sifatna pribadi samodel kitu. Waktu dibejakeun ka Ema, jetetet baeud asa dihina cenah. Pret … teu diteruskeun ngadeukeutan, eukeur mah kuringna sorangan geus asa dipeupeuh hulu angen.

Urusan neangan jodo diteruskeun. Ema usaha neangan, kuring sarua teu cicingeun. Ngan waktu balik gawe, ema hegar nakeranan katingalna teh.

“Lamun enya eta teh lain ukur implengan hidep, Agan, Ema rido jeung asa cop kana hate.” Pokna waktu kuring kakara ngagantungkeun baju kana tempatna.

“Naon tea maksa Ema teh?”

“Enya, eta, Neng Nurani. Iraha rek ditepungkeun jeung Ema?”

Gebeg. Sajongjonan mah kuring ukur colohok. Na apaleun ti saha ari Ema ka awewe nu salila ieu ngeusian buku diary kuring? Geus lila wawuh jeung manehna teh. Ti tingkat hiji keneh. Geus belasan taun. Tapi kapan Nurani mah ukur ngaran dina implengan, euweuh, euweuh di kieuna.

“Kumaha? Geuningan kalahka ngabigeu Gagan mah? Naha tos putus atawa direbut batur?”

“Henteu, Ma! Maksad Gagan teh …”

“Tong seueur perhitungan, kumaha ieu teh naha rek ngadagoan bulukan? Kieu we ceuk Ema mah, Agan siap-siap, atuh Ema rek nepangan Kang Hidayat. Urang ngetang heula iraha cocokna.”

Obrolan teh ngabuntut bangkong sabab Ema kaburu ngaleos ninggalkeun kuring nu masih buntu laku. Enya kumaha pibasaeun atuh ka Ema, naha bakal percaya lamun kuring nyaritakeun yen sabenerna Nurani teh ukur ngaran implengan, ngan aya dina alam sawangan wungkul.

Waktu kadenge panto hareup ngolotrak dibuka, kuring gentak tibuburanjat kaluar ti kamar. Enya we, Ema geus seged dangdan. Enyaan lain akon-akon. Sugan teh ukur babasaan wungkul.

“Ke sakedap, Ma. Saena tong waka ka Uwa Hidayat ayeuna. Emh … maksad Gagan teh …”

“Har … na saha nu rek ka Kang Hidayat? Ema mah rek ka Nyi Karsih pesen sayureun. Si Samroh geus jamedud bae geuningan, bungbu-bungbu kurang cenah.”

Plong hate bungah bungangang. Bari ngelemes nyeungseurikeun diri sorangan, kuring balik deui ka kamar neruskeun deui implengan. Enya, sanajan alesan sieun jadi bujang bulukan, atawa ukur ngahalalkeun keur sapatemon umpamana, tapi sual kawin lain urusan heureuy. Teu nanaon lamun ayeuna kuring maksa kawin, kajeun teuing pegat isuk ceuk babasaan, nu penting asal Ema sugema. Asal kuring boga status geus rumah tangga, asal teu jadi bujang bulukan. Nu matak rebun-rebun keneh kuring geus miang, bebeja mah aya orderan di luar jam kerja nu matak kudu gancang direngsekeun. Ngan samemeh miang talatah heula ka Ema ngomat-ngomatan sangkan tong waka midangsaraya ka Uwa Hidayat.

Biur miang make mobil kantor, nu dijugjug imahna Nuning di Cipanas. Batur kuliah baheula nu sarua masih keneh lalagasan cenah. Lain teu payu ngan beurat teuing sarat-saratna, jeung deui rada ngeper we lalaki kitu-kitu bae mah. Enya jaba ti sarjana teh, Nuning boga vila anu disewa-sewakeun ka urang bule jeung ku pribumi nu resep pelesir malam mingguan di puncak, malah ayeuna geus ngarangkep jeung agrobisnis di Citamiang. Kabeneran manehna ngantor. Uplek ngobrol puguh geus lila teu tepung.

“Jadi tulus atuh meunang gelar bujang bulukan teh?!” Nuning heureuy.

“Nu matak tulungan saya, Ning. Please! Kajeun isukan pegat oge teu nanaon, nu penting ema sugema.”

“Gelo maneh mah! Memangna rumah tangga teh keur saheureuyeun. Embung ah sayah mah.” Nuning ngabirigidig.

“Naha? Kapan ukur dirapalan. Peutingna mah teu kudu sare bareng, saya ge moal ngaganggu. Jeungna deui urang dieu mah moal apaleun. Kapan jauh jarakna oge.” Kuring keukeuh maksa.

“Embung! Sakali embung, embung!” Nuning teu sirikna burial buncelik nembongkeun kaambek. Tapi kuring teu eleh jajaten. Waktu kuring nyaritakeun kajadian sakitu belas taun ka tukang, waktu tas beres mapras, manehna melengek. Lalaunan panonna beureum marengan pipina nu sarua nyeak beureum.

“Hampura, Gan, kuring memang kungsi kahutangan nyawa, tapi bangga lamun kudu mantuan kahayang anjeun baheula.” Pokna dareuda.

“Enya, teu nanaon lah! Da maksud kuring ge lain rek ngagugat kajadian baheula, nyarta kitu soteh eta mah ngan ukur hayang mulangkeun panineungan bae.” Cekeng teh teu bisa terus maksa. Obrolan teh ngacacang ka mana-mana, sagala dibahas sagala diobrolkeun. Cacap ngobrol, biur deui balik terus ka kantor. Kakara rengse gawe teh jam sapuluh peuting. Datang ka imah lungse asa euweuh tangan pangawasa. Ngan nu matak leuwih lungse waktu di hareupeun imah aya mersi ngabagug, mersi seri E anyar keneh. Di jero kabireungeuh aya nu keur ngobrol, ngan teu pati sidik da nonggongan. Lalaunan nyurungkeun panto bari uluk salam. Ema ngabageakeun darehdeh nakeran.

“Tah geningan Neng Ani, dongkap Agan teh.” Cenah bari ngareret ka kuring. Nu disebut Neng Ani malik bari unggeuk semu era. Gebeg kuring ngagebeg, jajantung asa coplok, geningan nu keur uplek ngobrol teh Nuning. Kuring yakin manehna ngaku ngaran Nurani siga nu kungsi diobrolkeun tadi isuk di kantorna. Ema ngaleos ninggalkeun kuring duaan.

“Aya naon?” cekeng.

“Saya nu rek menta tulung. Isukna urang kawin.” Cenah daria nakeranan.

“Geuningan? Ke ke ke kumaha ieu teh?”

“Daripada ka Datuk Maringgih, jaba dipangduakeun, mendingan ka anjeun, kajeun geus bulukan tapi angger aya kasebutna bujangan keneh.”

“Nu bener, Ning?!”

“Swear, serius!”

“Naha ka Ema ngaku Neng Ani?!”

“Kapan ceuk anjeun, ema bakal satuju lamun anjeun kawin jeung Nurani.”

Kuring nyakakak puguh asa dina sandiwara. Tapi sigana isukan mah moal ngalamun deui yen kuring rek oleng panganten.

(copas)

Kamis, 16 September 2010

BEST FRIENDS

Pada suatu hari ada 2 orang cewek yang bersahabat , dan ada juga 2 orang cowok yang bersahabat pula . Cewek cewek itu bernama Chacha , Riel , dan cowok itu bernama Fuzi dan Vano . Suatu ketika Riel sedang terburu buru datang ke sekolah , ia berlari kencang tanpa melihat sana dan sini , tiba tiba saat keluar perbatasan komplek untuk naik angkot , ia berpapasan dengan seorang cowok . “aduh ,”sahut Riel , “aduh , maaf ya , gw ga sengaja ?”kata Vano,”Oh iya ga apa2 kok ,waduh baru sadar, aku harus skolah , bye !”ingat Riel.Saat Riel hendak berlari tiba tiba Vano menahan Riel.”Tunggu , lo mau skolah ? dimana ? biar gw anter , kebetulan gw baru di jakarta.”ajak Vano.”Ya udah ayo aku terlambat!”kata Riel.Vano pun berlari mengambil motornya,akhirnya mereka pergi ke sekolah Riel, tibanya di sekolahan Riel, Vano terlihat kebingungan, “knpa km ? sekolahnya aneh ya ?”kata Riel, “eh ga kok, km kenal Fuzi ?”kata Vano. “Oh km temennya si Fuzi , kok km baik ga kaya si Fuzi , sebel gw!”kata Riel.”Haha , bisa juga lo panggil gw-lo , kirain lo anaknya alim , ia gw sahabatnya Uzi , gw Vano ,”kata Vano. “Waduh telat , eh dah dulu ya bye ! gw Riel !” berlari menuju kelas.Vano pun pulang ke rumahnya.

Di kelas Riel terlihat kecapean , Chacha sahabatnya heran “heh lo knpa ? di kejar serigala ?”canda Chacha, “Lo itu ya , udah tau gw cape , lari dari komplek ke dpn , eh di dpn gw jatoh lagi , terus dari gerbang ke kelas gw lari , aduh cape “jelas Riel, “Ril , ril , ada2 aja lo ya !”senyum Chacha . “Eh cha lo tau ga , tadi gw ktemu ma sahabatnya Fuzi , gila baik banget , ga kaya si Uzi , jauh banget !”cerita Riel ,”Ril , sebenernya si Uzi juga baik tau , lo nya aja cuekin dia mulu , ya jadi kaya gitu deh ,”kata Chacha, “Terserah lah , eh loh kok blom masukan ? udah jam setengah 8 nih !” heran Riel , “Ya iyalah bu , orang masukannya sekarang jam 8 ! “ tawa Chacha. Tak lama dari itu Ibu kepala sekolah datang , “Pagi anak anak , sekarang kelas 11-1 dapat teman baru , “kata ibu kepala , “hay teman2 nama saya Vano putra , saya pindahan dari Amerika , saya pindah karena ayah saya sekarang bertugas di Indonesia dan kebetulan keluarga saya asli Indonesia,”kata Vano.Riel terlihat sangat kaget melihat Vano , “Ya sudah ibu tinggal dulu ya Vano, selamat bergabung,”kata Ibu KepSek.Vano hanya tersenyum , “Hay , lo pindah juga Van , sini sama gw!”kata Fuzi, “Ia zi , gw jadi pindah , bokap gw jadi tugas di sini “kata Vano . Bel masuk pun berbunyi , mereka belajar dengan tertib . 5 jam terlewati oleh anak anak kelas 11-1, kemudian mereka hendak pulang , saat Riel dan Chacha sedang membereskan buku , Vano menghampiri mereka , “Eh Ril , lo disini juga!”kata Vano, “Ia van , eh ngapain lo ajak Uzi kesini , sebel gw !”kata Riel. “Lo kenapa sih , gg mau temenan ma Uzi ?”heran Vano, “ia , tau nih riel , ril bisa2 nanti dia malah jadi sahabat lo tau ,”canda Chacha.”Ah lo cha , van , diem deh gw juga sebel ma dia , amit2 deh , pnya shabat jutek kaya dia ,”kata Fuzi.”udah lah , lama2 gw yg pusing , cha, ril, gw tinggal ya bye , zi ayo!”kata Vano sembari pergi.

Di rumah Chacha , ia menelfon Vano, “hay van , sibuk ?” ,,,”Hay juga cha , engga kok, da pa ?”,,,”Van , gw ga tahan liat Riel ma Uzi berantem mulu , apalagi gw jadi sasaran marahnya , “,,,,”Hemmm, sama cha , baru gw sehari disini , dia udah ngomel ma gw , pdhal Riel baik ma gw “,,,”Iah van , Uzi juga baik ma gw, eh gmna klo kita bikin rncana ?”,,Chacha pun memberikan rencana , Vano sepertinya setuju , mereka mulai menjalankan rencana besok pagi.Keesokan harinya di sekolah , saat pelajaran olahraga , guru pembimbing mengadakan perkemahan khusus bagi kelas 11-1 , tiap kelompok ada 2 tenda dan terdiri dari 4 anggota , kebetulan Chacha , Riel satu kelompok dengan Fuzi , Vano . Dan tentunya dengan tenda berbeda. Saat di tempat perkemahan , seperti biasa , Riel dan Fuzi sangat cuek , ketika sore hari , guru pembimbing menyuruh anak anak mencari kayu bakar , tiap tiap kelompok ada perwakilan 2 orang yang mencari .”Riel , lo cari kayu bakar ma si Uzi oke !”kata Chacha, “Apa ? ogah dah , lo aja !”kata Riel , “Ya udah , yu Van”kata Chacha , “Eh apa apaan , lo ma si Vano, enak aja gw ma si nenek sihir berdua”kata Fuzi, “Gw aja deh ma Vano”kata Riel , “gg bisa , mau lo ma Fuzi yg nyari , atau gw ma Chacha ?”kata Vano , “Ya udah gw nyari , tapi klo si nenek gg mau , jgn salahin gw”kata Fuzi, Riel terpaksa mencari kayu bakar bersama Fuzi , sepanjang jalan mereka selalu bertengkar , cuek cuekan.

Tak lama dari itu Riel sepertinya terpeleset hingga hampir masuk jurang , saat ia terpeleset , ia memegang kaos Fuzi , Fuzi sempat sebel , tapi tak lama dari itu , kaos Fuzi sobek , untung ada dahan pohon , Riel dapat memegang dahan itu, ketika Riel berteriak, Fuzi pun menoleh “Ril , lo kenapa sih ?”panik Fuzi , “Zi tolongin gw , Fuzi , tolong”menangis Riel.”Riel , lo harus bertahan , pegang tangan gw ril ,”kata Fuzi , Riel mecoba memegang tangan Fuzi , tapi yang terjadi , Riel jatuh ke dasar jurang , ia pingsan , dengan benturan di kepala nya , Fuzi berteriak dan menangis ,”Riieeellll , lo harus bertahan disana , riel lo denger gw kan ?”panik Fuzi, tapi Fuzi tidak mendengar suara Riel , ia kemudian memaksakan diri untuk terjun ke dasar jurang. Sesampainya di dasar , Fuzi melihat Riel yang pingsan , ia mencoba mengeluarkan Handphone-nya , “huh untung ada sinyal ,”lega Fuzi , Ia mencoba menghubungi Chacha , “Halo , ada apa zi , lo berantem , udahlah cepet ke tenda ?”kata Chacha , “Halo cha , Chacha , lo harus cari gw ma Riel , Gw di dasar jura…..,”panik Fuzi , tapi telefon terputus ,”Sial , sinyalnya ga ada !”kata Fuzi ,”Ril , lo sadar ril , lo harus sadar , “kata Fuzi , “Fu…fu..f.u.z.i ?”gugup Riel,”Riel ? lo sadar ? Riel lo sabar ya ? semoga bentar lagi bantuan datang ?”kata Fuzi sedikit tenang , “Zi , lo ngehawatirin gw ? kenapa lo ga ngebiarin gw mati ? pdhal gw udh jhat ma lo zi ?”kata Riel menangis ,”Ril , lo harus tau , meski di dpn lo gw sinis , jhat , sebel , tapi gw nganggep lo shbat gw ril , mungkin persahabatan itu ga selama nya berawal dari kegembiraan,”kata Fuzi , “Makasih zi ,lo nganggep gw shbat lo ,gw seneng punya sahabat kaya lo”kata riel , “Ya udah lo jgn nangis dong , “kata Fuzi sembari menghapus air mata di pipi Riel.Tak lama terdengar teriakan Chacha, Vano dan yang lainnya.”Ril , suara chacha ,”kata Fuzi “Vano ? Chacha ? gw disini ?”teriak Fuzi , Akhirnya mereka menemukan Fuzi dan Riel , “Riel lo ga apa2 kan?”panik Chacha , “Udah jgn nanya dulu , Riel ga bisa jalan , kasih satu tambang tali aja , biar Riel gw gendong ,”kata Fuzi , Akhirnya mereka sampai diatas , Chacha memeluk Riel , Riel sedikit terlihat tenang, “Zi lo ga apa2 kan ?”cemas Vano, “ga van , tenang aja , ya udah kita balik ke tenda dulu,”kata Fuzi , Mereka pun pergi menuju tenda .

Keesokan harinya , Fuzi sudah terlihat segar kembali , ia dan Vano menuju tenda Riel dan Chacha .”Good Morning, my friends ? How are you ?”kataFuzi , “Cielah bahasa lo , gw aja yang lama di amerika , ga gitu gitu amat deh ,”kata Vano , “I’m fine , thank you !”kata Riel . “Wah kayanya ada aroma baikan nih van ?”kata Chacha , “Hemmm, lebih tepatnya aroma persahabatan ?”kata Vano , “Tepatmya , perasaan gw , disini Cuma ada aroma bakar ikan deh ?”kata Fuzi , “Ya elah , bakar ikan sih emang ada , tuh anak anak lagi bakar !”kata Chacha , “Cerita dong , kok bisa baikan ? pake acara my friends lagi ?”kata Vano ,” Vano , Chacha , gw emang udah baikan ma fuzi , gw sadar gw salah udah benci ma dia , ternyata benar apa kata lo cha , fuzi itu baik , hhe .”cerita Riel , “eitz , ga segampang itu , lo harus balikin baju gw yang robek kemaren ,” canda fuzi , “ah , ga elit , ya udah marahan lagi L “ kata Riel , “ iya deh , senyum donk my best friend J “ “eheemmm, sahabat sejati selamanya “ kata Vano&Chacha , “Best Friends “ Ucap Vano&Chacha&Riel&Fuzi

BEST FRIENDS


#NB : Tolong di coment ya , bagus tidak nya , jika bagus saya akan post cerita saya yang lain , makasih all :)

Sabtu, 14 Agustus 2010

sedikit tentang bahasa jepang

Ohayoo gozaimas [u] : Selamat pagi.
Konnichiwa : selamat siang.
Konbanwa : selamat malam.
Arigatoo gozaimas [u] : terima kasih.
Doo itashimashite : sama-sama.
Sumimasen : permisi, minta maaf.
Gomen nasai : saya minta maaf atas kesalahan saya.

Ogenki des [u] ka? : Apa kabar?
Hai, genki des [u] : Kabar saya baik-baik saja.

1 : ICHI
2 : NI
3 : SAN
4 : SHI, YON
5 : GO
6 : ROKU
7 : SHICHI, NANA
8 : HACHI
9 : KYU, KU
10 : JUU

4 : SHI/YON tapi kebanyakan dipakai SHI
11 : JUU ICHI
12 : JUU NI
13 : JUU SAN
14 : JUU YON
17 : JUU NANA
19 : JUU KYU
20 : NI JUU
24 : NI JUU YON
30 : SAN JUU
44 : YON JUU YON
50 : GO JUU
75 : NANA JUU GO
97 : KYU JUU NANA

Khusus untuk bilangan yg ada belas-belasnya JUU selalu berada di depan tapi kalo untuk bilangan puluhan, JUU selalu berada dibelakang angka pertama

100 : HYAKU (Bukan ICHI HYAKU)
200 : NIHYAKU
300 : SAMBYAKU *Special (Bukan SAN HYAKU)
400 : YONHYAKU (Bukan SHI HYAKU)
500 : GOHYAKU
600 : ROPPYAKU *Special (Bukan ROKUHYAKU)
700 : NANAHYAKU (Bukan SHICHIHYAKU)
800 : HAPPYAKU *Special (BUkan HACHIHYAKU)
900 : KYUUHYAKU
1.000 : SEN
10.000 : MAN
100.000.000 : OKU

SAYA : WATASHI
KAMU : ANATA
DIA LAKI-LAKI : KARE
DIA PEREMPUAN : KANOJO
ORANG ITU : ANO HITO
MEREKA : KARERA
KAMI : WATASHI TACHI
ANAK : KODOMO
IBU (SENDIRI) : HAHA
IBU (ORANG LAIN) : OKAASAN
AYAH (SENDIRI) : CHICHI
AYAH (ORANG LAIN) : OTOOSAN
ADIK LAKI-LAKI (SENDIRI) : OTOOTO
ADIK PEREMPUAN (SENDIRI) : IMOOTO
KAKAK LAKI-LAKI (SENDIRI) : ANI
KAKAK PEREMPUAN (SENDIRI) : ANE
ADIK LAKI-LAKI (ORANG LAIN) : OTOOTO-SAN
ADIK PEREMPUAN (ORANG LAIN) : IMOOTO-SAN
KAKAK LAKI-LAKI (ORANG LAIN) : ONIISAN
KAKAK PEREMPUAN (ORANG LAIN) : ONEESAN

1000 = ISSEN *Special kalo berdiri sendiri
2000 = NISEN
3000 = SANZEN *Special
4000 = YONSEN
5000 = GOSEN
6000 = ROKUSEN
7000 = NANASEN
8000 = HASSEN *Special
9000 = KYUSEN
10000 = ICHI MAN *Special (Bukan JUUSEN)

Contoh : 1998 = Sen Kyu Hyaku Kyu Ju Hachi
2006 = Ni sen roku
7861 = Nana sen happyaku nana ju ichi

TAHUN
Tahun lalu : KONGETSU
Tahun ini : KOTOSHI
Tahun depan : RAINEN
Setiap tahun : MAITOSHI/MAINEN

BULAN
Bulan lalu : SENGETSU
Bulan ini : KONGETSU
Bulan depan : RAIGETSU
Setiap bulan : MAITSUKI

MINGGU
Minggu lalu : SENSHUU
Minggu ini : KONSHUU
Minggu depan : RAISHUU
Setiap minggu : MAISHUU

HARI
Kemaren : KINOU
Hari ini : KYOU
Besok : ASHITA
Setiap hari : MAINICHI

NAMA BULAN
Januari : ICHI GATSU (Bulan 1)
Februari : NI GATSU (Bulan 2)
Maret : SAN GATSU (Bulan 3)
April : SHI GATSU (Bulan 4)
Mei : GO GATSU (Bulan 5)
Juni : ROKU GATSU (Bulan 6)
Juli : SHICHI GATSU (Bulan 7)
Agustus : HACHI GATSU (Bulan 8)
September : KU GATSU (Bulan 9)
Oktober : JUU GATSU (Bulan 10)
November : JUU ICHI GATSU (Bulan 11)
Desember : JUU NI GATSU (Bulan 12)
Bulan apa? : NAN GATSU?

NAMA HARI
Minggu : NICHIYOUBI
Senin : GETSUYOUBI
Selasa : KAYOUBI
Rabu : SUIYOUBI
Kamis :MOKUYOUBI
Jumat : KINYOUBI
Sabtu : DOYOUBI
Hari apa? : NAN YOUBI?

Watashino namae wa mrdonsmile desu. (nama saya mrdonsmile)
Indonesia no Bogor kara kimashita. (berasal dari Bogor Indonesia)
Ni juu go sai desu (25 tahun)
Shumi wa supotsu shitte, ongaku wo tsukutte, intaneeto shimasu. (Hobi olahraga, bikin musik, main internet)
Doozo yoroshiku (onegai itashimasu ) ((mohon dengan hormat) terimalah perkenalan saya dengan baik)

untuk nyebut TANGGAL :

1 : tsuitachi
2 : futsuka
3 : mikka
4 : yokka
5 : itsuka
6 : muika
7 : nanoka
8 : yooka
9 : kokonoka
10 : tooka
11 : ju ichi nichi
12 : ju ni nichi
13 : ju san nichi
14 : ju yokka (special)
15 : ju go nichi
16 : ju roku nichi
17 : ju shichi nichi
18 : ju hachi nichi
19 : ju ku nichi
20 : hatsuka (special)
21 : ni ju ichi nichi
22 : ni ju ni nichi
23 : ni ju san nichi
24 : ni ju yokka (special)
25 : ni ju go nichi
26 : ni ju roku nichi
27 : ni ju shichi nichi
28 : ni ju hachi nichi
29 : ni ju ku nichi
30 : san ju nichi
31 : san ju ichi nichi

Bangun = okimasu
sikat gigi = ha wo migakimasu
mandi = abimasu
merapikan = katazukemasu
masak = ryori wo shimasu
makan = tabemasu
minum = nomimasu
baca (koran) = (shinbun wo ) yomimasu
pergi = ikimasu
pulang = kaerimasu
datang = kimasu
jalan = arukimasu
menyuipir = unten shimasu
bekerja = shigoto shimasu
balajar = benkyou shimasu
bertanya = shitsumon shimasu
menulis = kakimasu
menunggu = machimasu
bertemu = aimasu
menelepon = denwa wo kakemasu
bermain = asobimasu
bersih2 = souji shimasu
melihat = mimasu
mendengar = kikimasu
berbicara = hanashimasu
mengambil = torimasu
mengajar = oshiemasu
memperbaiki = naoshimasu
cuci (tangan ) = ( te wo ) araimasu
berdoa = oinori shimasu
Tidur = nemasu

aisu : es
aisukohii : es kopi
aisukuriimu : es krim
ame : hujan
are! : ekspresi terkejut
benkyo shimasu : belajar
bideo : video (bunyi b digunakan untuk menggantikan bunyi v)
boifurendo : teman laki-laki
chiizubaga : burger keju (cheese burger)
chikin : ayam
chokoretto : cokelat (tgl 14 februari masih jauh nie)
daigaku : universitas (doakan sy msk univ. yg quw inginkan !)
haisha : dokter gigi (iihhh...takuuttt)
itadakimasu : diucapkan sblm maem (duuhh,,,,laperrr)
matsuri : festival (ini sih di indonesia juga udah banyak yaaCH)
ganbatte : semangat (basi banget yeee)
motto : lagi lagi lagi (kyk teletabies nieehh,,,hohoho)
oishii : lezat (makanan terusss niehhh,,,)
o-kane : uang (Lend me somE money pleASe)

O namae wa nan desu ka? (Namanya siapa?)
Doko kara kimashita ka? (berasal dari mana?)
Anatano tanjobi wa itsu desu ka? ( Ulang tahun mu kapan?)
Anatano shumi wa nan desu ka? (hobby kamu apa?)
Ima nan ji desu ka? (sekarang jam berapa?)
Ima nan youbi desu ka? ( sekarang hari apa? )
Ima nanni wo shite imasu ka? ( sekarang sedang melakukan apa? )
Doko e ikimasu ka? ( mau ke mana? )
Doko ni sunde imasuka? ( tinggal dimana? )
Ima hima desu ka? ( sekarang ada waktu senggang? )
Kore wa dare no ...... (kata benda) desu ka? ( Ini .... punya siapa? )

Jangan sekali2 nanyain sama orang Jepang :

Nan sai desu ka? ( umur-nya berapa? )
Kekkon shimashita ka ? ( sudah menikah? )

hon : buku (Bacanya hong)
borupen : ball pen (saduran dr bahasa Inggris) (Bacanya Borupeng)
shapu pensiru : pensil mekanik (saduran dr bahasa Inggris, Sharp-Pencil)
enpitsu : pensil (Bacanya empitsu bukan engpitsu)
kami : kertas
keshigomu : karet penghapus
hotchikisu : stepler
seroteepu : selotip (saduran dr bahasa Inggris)
mejikkuteepu : penghapus ballpen/tipp ex (saduran dari bahasa Inggris, Magic-Tape)
hasami : gunting
kaban : tas
hako : kotak
nouto : buku catatan (saduran dr bahasa Inggris, Note)
pasokon = konpyuuta : Komputer (saduran dr bahasa Inggris)
jisho : kamus
waapuro : mesin ketik elektrik (saduran dr bahasa Inggris, Word Processor)

KATA PENUNJUK
Kore : Ini (Benda yg di tunjuk dekat dengan pembicara)
Sore : Itu (Benda yg ditunjuk jauh dengan pembicara, dekat dengan yg diajak bicara)
Are : Itu (Benda yg ditunjuk jauh dengan pembicara n yg diajak bicara)
Nan : Apa
Dare : Siapa
Hito : Orang
wa : kata hubung yg artinya sama dengan "adalah"
no : kata hubung yg artinya kepunyaan
desu : kata keterangan (sopan)

Kono (nama benda) : (nama benda) ini
Sono (nama benda) : (nama benda) itu
Ano (nama benda/orang) : (nama benda/orang) itu

Contoh kalimat
Tanya : Kore wa nan desuka? (Ini apa)
Jawab : Sore wa borupen desu (Itu ballpen)

Tanya : Ano hito wa dare desuka? (Orang itu siapa)
Jawab : Ano hito wa Sagad san desu (Orang itu Bapak Sagad)

Tanya : Sore wa dare no hasami desuka? (Gunting itu kepunyaan siapa)
Jawab : Kore wa Cici san no hasami desu (Ini gunting kepunyaan mbak Cici)

Tanya : Kono jisho wa dare no desuka? (Kamus ini kepunyaan siapa)
Jawab : Sono jisho wa Donnie san no desu (Kamus itu kepunyaan mas Donnie)

Contoh kalimat 3 dan 4 artinya sama, terserah teman-2 mo make yg mana
Mudah-2an bisa paham bedanya ada di mana

Shitsumon ga arimasu ka??? (Apakah ada pertanyaan???)

Mata aimasho : Sampai jumpa lagi
Oyasuminasai : Selamat beristirahat (Biasa dipakai kalo kita abis jalan bareng sebelum berpisah, besok-2 masih akan bertemu lagi)
Sayonara : Selamat tinggal (Besok-2 gak akan ketemu lagi entah sampai kapan)
Osewa ni narimashita : Terima kasih banyak (Ungkapan halus terhadap org yg telah bersusah payah untuk memberi bantuan)
Komatta na : Sial deh gue
Mata kondo onegaishimasu : Lain kali jgn sungkan mo ngajak lagi ya (Ungkapan untuk menolak ajakan seseorg secara halus)
Osaki ni shitsurei shimasu : Permisi saya pulang duluan dr tempat kerja(Ungkapan untuk pamit kepada atasan)
Otsukaresama deshita : Terima kasih atas pekerjaan yg telah dilakukan (Ungkapan kepada sesama temen krn menghargai kerjanya hari ini)
Gokurosama deshita : Idem dengan Otsukaresama (Ungkapan dr atasan ke bawahannya)
Kino, domo arigato gozaimasu : Yg kemaren terima kasih banyak ya (Ungkapan kalo kita abis dientertain ma org Jepang, mrk akan sangat tersanjung kalo kita keluarin kata ini)
Iie..iie : Tdk apa-2/nyante ajalah (Jawaban si Jepun kalo abis kita ungkapin kata di atas, ato arigatou)
Itte mairimasu : Saya berangkat dulu yah (Ungkapan yg diucapkan kalo kita mo turun dr rumah, kalo sesama temen bisa bilang Itte kimasu)
Itte irasshai : Lekas pulang n selamat jalan yah (Ungkapan balasan dr org yg ditinggalin)
Tadaima : Saya pulang (Ungkapan kalo kita udah nyampe di rumah)
Okaerinasai : Selamat kembali (Balasan ungkapan di atas dr org yg ada di rumah, atau pd saat bos kita pulang dr bussiness trip boleh juga di kasih ungkapan ini)
Tsukaremashita : Saya capek euy

Kimi ga inai natsu
Tsurai asa wa unzari suru ne
Tsumazuite mo tanoshiku ikite yuku yo
Kuridasou Oikakete haruka na yume wo
Donna ni hanarete ite mo wakaru
Wasurekakete 'ta amai natsu no hi wo
Are kara dore kurai no toki ga tatsu no?
Daisuki datta ano egao dake wa shibaraku chikaku de kasaneau hibi wo
ahh Mou modorenai toki wo chiisaku inotte iru
Ima wa tooi yasashii kimi wo
Uchi yosete 'ru odayaka na nami ga sarau
Nani mo ka mo omoide wo nakushita sei sa
Ano hi no you ni kagayaku yume mo
Wasurekakete 'ta amai natsu no hi mo
Itsu ka wa futari no mune ni yomigaeru
Sukoshi otona ni nareru ki ga shite 'ta Sorezore chigau michi wo erabu koto de
ahh Mou modorenai toki wo chiisaku inotte iru
Azayaka sugiru kimi ga inai natsu
Ano koe ano shigusa ga hirogatte 'ku
Kotoba nanka dekinakute mo ii Koboreta hizashi ni kokoro ga nijinda
ahh Mou modorenai toki wo chiisaku inotte iru
ahh Mou modorenai toki wo chiisaku inotte iru

3. tidak ada waktu. : Jikan ga arimasen.

Waah,,,,wakarang,,, nani kaite itain dakara,,,zenzen wakareheng...
Wakatte kureru kanaa???
Koko made dake demo ii yoo
(Waah,,,, ga ngerti euy,,, ga tau mau nulis apaan,,bener-bener ga ngerti...
Bisa dimengerti kaaah???
Ampe sini dulu aja yaaa



(KET* bila ada kesalahan mohon di maklum , saya juga masih belajar)

Perang Dunia I

PERANG DUNIA I (1914-1920)

a. Sebab-sebab Perang Dunia I

1. Kemajuan Industri

Kemajuan Industri di Eropa menimbulkan masalah baru. Masing masing Negara berusaha mamajukan industri negaranya, sehingga menimbulkan persaingan di antara Negara Negara Eropa

2. Politik Kolonialisme dan Imperialisme

Kemajuan Industri yang dicapai mengakibatkankolonialisme dan imperialisme. Masing masing Negara berusaha mendapatkn wilayah jajahan yang luas sebagai tempat pengambilan bahan mentah atau bahan baku, sekaligus tempat pemasaran hasil hasil produksi, dan tempat menanam modal lebih.

3. Politik Mencari kawan

Keadaan fisik dan politik yang semakin tegang mendorong Negara-negara untuk mencari kawan untuk menghadapil lawan. Setiap Negara merasa khawatir akan terjadinya perang secara tiba tiba. Eropa terbagi menjadi dua blok, yaitu Triple Alliance tahun 1882 (Jerman, Austria-Hungaria, dan Italia) dan Triple Entente 1907 (Perancis,Inggris dan Rusia)

4. Perlombaan Bersenjata

Masing masing negara meningkatkan persenjataan dan tidak mau kalah dengan negara lainnya untuk mempersiapkan perang

5. Terbunuhnya Putra Mahkota Austria

Francis Ferdinand di Sarjevo pada tanggal 28 Juni 1914 oleh Gavrilo Princip (anggota gerkan Serbia Raya ). Kejadian tersebut telah menyulut meletusnya Perang Dunia I .

1 Agustus 1914, Jerman mengumumkan perang dengan Rusia.

3 Agustus 1914,Perancis melancarkan serangan kepada Jerman.

14 Agustus 1914, Inggris menyerang jerman

b. Jalannya Perang Dunia I

Pihak pihak yang terlibat dalam Perang Dunia I adalah sebagai berikut:

1. Pihak Sentral (blok Jerman) yang terdiri dari 4 negara yaitu Jerman,Turki,Bulgaria,Autria-Hongaria.

2. Pihak Sekutu (blok Perancis) yang terdiri dari 23 negara yang antara lain: Perancis, Rusia, Inggris, Italia, Amerika Serikat, Serbia, Belgia, Rumania, Yunani, Portugal, Jepang, dan lain-lain.

Perang Dunia I yang melanda wilayah Eropa terbagi atas beberapa front atau wilayah peperangan seperti:

1. Front Barat, Jerman menduduki Belgia dan Perancis. Namun, Perancis berhasil memukul mundur Jerman dalam Perang di tepi Sungai Marne. Jerman mengumumkan “Perang Parit” di Vedum namun tetap dapat dipukul mundur Perancis.

2. Front Timur, Jerman berhasil memukul mundur Rusia di dekat Danau Masuri tetapi akhirnya Rusia dan Jerman membuat perjanjian perdamaian di Brest Litowsk.

3. Front Italia, Italia dikalahkan oleh Jerman

4. Front Balkan, awalnya Jerman mengalami kemenangan. Rumania dan Serbia menyerah terlebih dahulu kepada Jerman.

Inggris menyerang Dardanella, tetapi dalam pertempuran di Gallipolli, Inggris berhasil dikalahkan oleh Turki.

Akhirnya Inggris mundur dari Turki ke Yunani.

Inggris menghantam Bulgaria dan menyerah tahun 1918.

Kemudian Turki diserang oleh Inggris dari daerah Arabia, Palestina, dan Irak.

Turki menyerah pada tahun 1918.

5. Front laut, terjadi di Jutland antara pihak Inggris dengan Jerman. Jerman mengumumkan perang kapal selam tak terbatas. Semua kapal yang dianggap musuh oleh Jerman ditembak.

c. Akhir Perang Dunia I (11 November 1918)

Jerman menghadapi dua serangan sekaligus yaitu serangan dari sekutu dan pemberontakan dari kaum komunis. Karena serangan itu, Jerman terpaksa menyerah pada tahun 1918. Setelah Perang Dunia I berakhir diadakan perjanjian perdamaian, seperti:

1. Perjanjian Versailles (28 Juni 1918) antara pihak Jerman dengan Sekutu

2. Perjanjian St. Germain (10 November 1919) antara Sekutu dengan Austria

3. Perjanjian Neuilly (27 November 1919) antara pihak Sekutu dengan Bulgaria

4. Perjanjian Trianon (4 Juni 1920) antara Sekutu dengan Hongaria

5. Perjanjian Sevres (20 Agustus 1920) antara Sekutu dengan Turki

d. Akibat Perang Dunia I

- Membawa perubahan dan kehancuran baik bagi negara-negara yang menang maupun yang kalah

- Muncul sistem baru yaitu sistem demokrasi dan diktatorisme seperti Fasisme Mussolini (Italia), Nazi Hitler (Jerman), Nasionalisme Etatisme (Turki) dan Diktator Proletariat (Rusia).

- Egoisme ekonomi negara-negara yang menang dalam perang saling berebut dalam menuntut ganti rugi.

- Timbul paham-paham politik ekonomi di antaranya komunisme (Rusia), Fasisme (Italia), Nazi (Jerman), Etatisme (Turki).

e. Liga Bangsa Bangsa (League of Nations)

Liga Bangsa-bangsa adalah organisasi dunia yang terdiri dari negara-negara anggotanya dan memiliki organ-organ pendukung lainnya. Adapun tujuan Liga Bangsa-bangsa adalah :

1. Menjamin perdamaian dunia

2. Melenyapkan perang

3. Diplomasi terbuka

4. Menaati hukum dan perjanjian internasional

Badan-badan organisasi LBB diantaranya adalah :

· Sidang Umum

· Dewan Keamanan

· Sekertariat Tetap

· Organisasi-organisasi tambahan terdiri atas panitia-panitia mengenai ekonomi, keuangan, teknik, kesehatan, mandat, ilmu pengetahuan dan perhubungan.

Organisasi-organisasi yang termasuk dalam Liga bangsa-bangsa dengan status otonomi diantaranya:

o ILO (International Labour Organization)

o Mahkamah Internasional (International Court of Justice)

Lembaga ini gagal menjalankan fungsinya karena hal-hal sebagai berikut.

ü Tidak adanya peraturan-peraturan yang mengikat dan semuanya dilakukan secara suakrela.

ü Tidak mempunyai alat kekuasaan yang nyata untuk menindak setiap negara yang melanggar

ü Terlalu lemah terhadap negara-negara besar

ü Adanya pergeseran tujuan dari masalah perdamaian ke masalah politik

Karena kegagalannya itu pada tahun 1945 Liga bangsa-bangsa diganti menjadi Perserikatan Bangsa-bangsa (PBB) atau United Nationa Organization (UNO) pada tanggal 24 Oktober 1945 di San Fransisco, Amerika Serikat.

The Princess and the Pea

Once upon a time there was a prince who wanted to marry a princess; but she would have to be a real princess. He travelled all over the world to find one, but nowhere could he get what he wanted. There were princesses enough, but it was difficult to find out whether they were real ones. There was always something about them that was not as it should be. So he came home again and was sad, for he would have liked very much to have a real princess.One evening a terrible storm came on; there was thunder and lightning, and the rain poured down in torrents. Suddenly a knocking was heard at the city gate, and the old king went to open it.

It was a princess standing out there in front of the gate. But, good gracious! what a sight the rain and the wind had made her look. The water ran down from her hair and clothes; it ran down into the toes of her shoes and out again at the heels. And yet she said that she was a real princess.Well, we'll soon find that out, thought the old queen. But she said nothing, went into the bed-room, took all the bedding off the bedstead, and laid a pea on the bottom; then she took twenty mattresses and laid them on the pea, and then twenty eider-down beds on top of the mattresses.

On this the princess had to lie all night. In the morning she was asked how she had slept."Oh, very badly!" said she. "I have scarcely closed my eyes all night. Heaven only knows what was in the bed, but I was lying on something hard, so that I am black and blue all over my body. It's horrible!"Now they knew that she was a real princess because she had felt the pea right through the twenty mattresses and the twenty eider-down beds.Nobody but a real princess could be as sensitive as that.

So the prince took her for his wife, for now he knew that he had a real princess, and the pea was put in the museum, where it may still be seen, if no one has stolen it.